Alles goed?

Die vraag beantwoord ik standaard met ‘ja hoor’….   En dan gaan we door. Uiteraard wil ik ook niet altijd aan iedereen vertellen wat er dan even minder lekker loopt bij me. En vaak is er ook helemaal niet de tijd en gelegenheid om stil te staan bij mijn verhaal. Dus nemen we het ‘ja hoor…’ maar voor lief en gaan door met wat er verder nog ter sprake moet zijn.

Onlangs bespraken we als Meesterlijke collega’s over alle mooie trajecten die we met onze opdrachtgevers hebben doorlopen. En vervolgens vroeg ik ook naar wat de grootste mislukkingen of teleurstellingen zijn geweest in het werk wat we hebben gedaan. Want hoe pijnlijk ook, de teleurstellingen horen er net zo goed bij. Daar waar we het net niet goed hebben gedaan, of het ons niet gelukt is om iets in beweging te krijgen, of te kantelen, of bij te sturen. We hebben het er niet over, omdat we dat soms zien als ons persoonlijk falen: IK heb het niet goed gedaan. En soms is dat ook zo. Dat je dan echt een afslag hebt gemist.

En ik kijk er ook graag anders naar: welke dynamiek of kracht zorgt er voor dat dat wat we voor ogen hadden gewoon niet kon gaan gebeuren… Iets wat niet alleen maar persoonsgebonden is, maar juist iets groters vertegenwoordigt. Is het er de tijd nog niet voor, zijn er belangen groter dan de opdracht van dit traject, moet er eerst iets anders opgelost worden voordat er echt ruimte is voor de beweging? En, ook minstens net zo belangrijk, wie ben ik als coach/adviseur als speler aan de zijlijn in deze trajecten. Denk ik nou echt dat het succes aan mij toe te schrijven is? Net zoals het falen ook aan mij alleen toe te schrijven is? Het systeem is altijd sterker dan een individu. Je kunt hooguit gebruik maken van de stroom die al (in potentie) aanwezig is om een beweging op gang te krijgen.