Drie lessen in 40 minuten

Zaterdagochtend was het zo’n mooie ochtend! De mist over de weilanden, de koeien vooral hoorbaar. Zo begon ik mijn hardlooprondje op de dijk. Eigenlijk een heen-en-weertje. Daar lenen dijken zich het beste voor. Een deel van mijn hardlooproute gaat over een fietspad met van de klaphekken om het vee te begrenzen. Al hardlopend zag ik ook hoe mooi het wiel erbij lag: de zwanen die daar aan het dobberen waren. Ik besloot om daar even te stoppen en te genieten. Want, realiseerde ik me, ik loop hard omdat ik het fijn vind om buiten te zijn en te sporten. Ik heb bewust geen muziek aan om nog beter waar te nemen wat er om mij heen is. Even verderop vormden de mist en zon  een soort van wolkenboog, waar ik steeds onder door dacht te lopen, maar die natuurlijk net zo tastbaar bleek als een regenboog….. Ik zag het bijna als een een soort scheiding tussen deze wereld en het onzichtbare achter die boog. Het was zo’n magisch moment!

Op de terugweg zag ik een bekend figuur bij ons in het dorp al wachten bij het klaphekje. Deze oudere vrouw rijdt in een elektrische rolstoel (met een behoorlijk vaartje ook!) en kan  niet zelf het klaphekje openen en moet altijd wachten tot er iemand komt die het hek voor haar open houdt. En soms kan dat echt wel even duren! Dus toen ik er aan kwam gerend en het hek opentrok voor haar, zei ze met een grote glimlach: ‘bedankt he…. Wat is het mooi vandaag he. Ik rij hier elke dag, en het is hier elke dag mooi.’ En zo is het ook. Vooral toen er ook nog een groep van een stuk of 20 puttertjes op de distels vlak voor mij landden!

Met een grote grijns liep ik de laatste 2 kilometer naar huis. Wat een mooie lessen in 40 minuten.