Gaten opvullen

Harder werken dan nodig is!

 

Wie zijn wij als GMR en voor wij zijn wij er als GMR?

(de GMR is de overkoepelende MR waarin alle scholen een personeelslid en een ouder kunnen afvaardigen. De GMR is een toetsend orgaan voor de bestuurder)

Met deze twee vragen gingen we aan de slag. Ik als begeleider, zij als GMR. De eerste vraag die ik aan ieder GMR-lid stelde was ‘hoe ben jij bij de GMR terecht gekomen’? Het antwoord was verrassend eensluidend. Namelijk ‘er was een positie vrij, er was een gat ontstaan, en dat ben ik maar gaan opvullen’. Het bleek niet alleen een individuele beweging van alle GMR-leden te zijn, maar toen we daarop doorgingen, bleek het ook een soort van collectieve beweging te zijn van de GMR om vervolgens ook gaten te gaan invullen op andere plekken in de hele organisatie.

Als de GMR het beeld had dat het College van Bestuur of de directeuren iets hadden laten liggen in communicatie / informatie dan ging de GMR alsnog die informatie versturen. Of informatie via andere wegen ophalen. De GMR was dus heel hard aan het werk voor de organisatie. En zo verwoordden zij het ook: “We hebben het gevoel zoveel te doen en op zoveel plekken tegelijkertijd te zijn en de communicatie met de bestuurder zou ook nog zoveel beter kunnen.”

En daar zit precies de crux. Als je als onderdeel van een systeem MEER gaat doen dan je opdracht is, dan lijkt het alsof je veel goeds doet voor de organisatie. Maar op het moment dat een onderdeel ‘van de plek afgaat’ en gaten gaat vullen, wordt het hele systeem er op den duur juist niet sterker van.

Je bemoeien, ook al is het met de beste bedoelingen, met de plekken van anderen, versterkt zelden het hele systeem. Het is dus ook de kunst van deze GMR om zich ‘slechts’ bezig te houden met de opdracht waar ze voor zijn. Waarschijnlijk niet alleen een opluchting voor henzelf, maar ook voor het College van Bestuur en de andere onderdelen in het systeem.