Ontroerend

 

Wereldwijven

Ik werd gebeld door Dorine. Fijne vriendin van mijn fijne vriendin Marjan. Ooit hebben we een hele autorit samen gezeten, op weg naar het noordelijkste stukje Nederland. We hadden een klik. Over reizen, over andere culturen, over jezelf ontmoeten, over lef en moed. En over de prijs die je daar ook weer voor betaalt. Over werk, ontplooiing, talenten.

Dorine is onderdeel van een groep vrouwen die overal over de wereld wonen en een verhaal te vertellen hebben. Dorine vroeg of ze mijn verhaal mocht opschrijven. En zo zaten we op een donderdag aan mijn eettafel. Het resultaat is een prachtige weergave van mijn verhaal. Ik heb mijn verhaal met enige schroom, maar ook met trots gedeeld op social media. En zoals velen mij teruggaven: “het was net alsof ik jou zelf hoorde praten”. Naast de complimenten voor de schrijfstijl, gaven veel mensen mij ook iets terug op gevoelsniveau. Dat het verhaal hen heeft geraakt, dat ze ontroerd waren door mijn keuzes in mijn leven. En ook door het beschrijven van mijn eigen emoties in mijn levensverhaal wat zo intens sterk verbonden is met Uganda. Leven en dood, groei en stilstand, warmte en eenzaamheid. Alleen voelen en verbonden zijn.

En precies dat gebeurde er op het moment dat ik al die reacties ontving: ik werd geraakt door alle woorden en de impact van mijn verhaal op anderen. En opnieuw voelde ik me ook weer zo alleen. Want het is ook een reis die ik alleen heb gemaakt. Gedwongen en gekozen. Niet de makkelijkste weg, maar wel mijn enige.

Mijn verhaal over Uganda en MM2M is hier te lezen!